NAMAZ İÇİN AĞLANIR MI?

Yıllar önce bir otobüsle yolculuk ederken sabah
namazının vakti girmişti.Her yolculukta yaşadığım “namaz sancısı” her
yanımı öylesine kaplamıştı ki, uyuyamıyordum. şoför bir türlü mola
vermiyor, vakit gittikçe daralıyordu. Birlikte yolculuk ettiğimiz
arkadaşıma yöneldim:
- Namaz geçmek üzere. Ben şoföre namaz için ricada bulunacağım. Durmazsa ineceğim, dedim. Kaşlarını çattı, alaycı bir ifadeyle:
-
Ya sen aklını mı kaçırdın, dedi. şaşırdım, üzüldüm, kırıldım.
Namazlarını kılan bir kimseydi o. Gerçekten ben aklımı mı kaçırmıştım?
Otobüste mışıl mışıl uyuyup, Rabbimi düşünmeden oturmalı mıydım?
Kendimi sorguladım. Sabah namazını bu kadar düşünmekte haksız mıydım?
Oysa
bir gece dayısına misafir olan babam, sabah hıçkırık sesleriyle
uyanıyor. Dayısının oğlu çocuk gibi gözyaşı döküyor. Sebebini
sorduğunda aldığı cevap ilginç:
- Sabah namazına kalkamadık. Baksana, güneş doğmuş; onun için ağlıyorum.

Evet,
namaz için ağlanır, namaz için akıl kaçırılır, ona can ve canan feda
edilir. Ne yazık ki, şimdi bu gerçek tam anlaşılmıyor. Öyle bir çağda
yaşıyoruz ki, sabah namazını düşünmek “delilik”, kalkamayınca ağlamak
“gariplik” olabiliyor! Gerçekten sabah namazını kaçırınca üzülmemiz
gerekmez mi? “imandan sonra en büyük ve en mühim mesele olan namaz”ın
bir vakti geçirilince hiçbir şey olmamış gibi normal mi karşılamalıyız?
Sabaha kadar dünya kupası maçlarını izlemek mantıklı, ama Kur’an’da en
fazla emredilen ibadet olan namazı düşünmek gereksiz mi? Oysa sabah
uyanamadığı için üniversite sınavını kaçıran bir genç, üzüntüsünden,
kahrından, yeri göğü yıkabiliyor. Peki, Peygamberimizin (s.a.v.), iki
ayrı hadiste, “Dünya ve içindekilerden hayırlıdır” dediği sabah
namazının sünneti ve farzı, bir maç kadar önemli değil mi? Dünya ve
içindeki tüm hazinelerden daha değerli olan sabah namazı, bir
üniversite imtihanı kadar ehemmiyet taşımıyor mu?

Bir ankete
göre, ülkemizde namaz kılanların oranı yüzde 25, kılmayanlar ise yüzde
75. Beş vakit namaz kılan mü’minler içinde, haftada, ayda veya birkaç
ayda bir namazını kaçıranların sayısı oldukça fazla. Oysa sabah namazı
ve tüm farz namazlar, başta Peygamberimiz (s.a.v.) ve
onun güzide
ashabının üzerinde titrediği muhteşem bir ibadettir. Bir mü’min
namazını kaçırdığında “aklını kaçırmış gibi” deli divane olmalı,
dünyası kararmalı, yemek yiyecek bir iştah bulamamalı, kendini
cezalandırmalıdır. Ve hepsinden önemlisi, namazı kaçırmayı kesinlikle
“sıradan” bir olay gibi görmemeli, “olabilir” kabul etmemeli; nefsine,
gaşetine, uykusuna isyan etmelidir. Hemen, “Nerede hata ettim? Hangi
tedbiri almalıyım ki, bir daha bu acıklı azaba düşmeyeyim?” diyerek
çözüm arayışına girmeli, çözümü bulmalı ve derhal uygulamalıdır. Çünkü
söz konusu olan çocuk oyuncağı değil, basit bir hadise değil, üç günlük
dünya hayatını ilgilendiren bir mesele değil. Sözünü ettiğimiz; bizim,
kâinatın ve her şeyin Sahibi, Sultanı, Yaratıcısı olan Allah’ın
huzuruna girme; Onun dergâhında secdeye kapanma; canımız, cananımız,
biricik varlığımız, sevenimiz, sevgilimiz olan Zât-ı Zülcelâle ibadet
etme meselesidir. Dünyada hiçbir şey bundan daha mühim, daha lüzumlu,
daha sevimli, daha vazgeçilmez olamaz. Eğer burada bir eksiğimiz varsa,
hata bizdedir. Kulu olmakla iftihar ettiğimiz Rabbimiz bizden namaza
karşı umursamazlık, vurdumduymazlık istemiyor. Ümmeti olmakla
şereflendiğimiz sevgili Peygamberimiz (s.a.v.), bize ihmalkârlığı
değil, aksine hassasiyeti emrediyor. Namaz konusunda nasıl bir durumda
olursak olalım, ister onu haftada bir, ister yılda bir, hatta birkaç
yılda bir kaçırıyor olalım; yeni bir ubudiyet şuuruyla donanmak, yeni
bir cehd ve gayret kılıcını kuşanmak, yeni bir tebliğ ve ikaz harekâtı
başlatmak durumundayız